Sevgilime Veda

Ece’nin ölümüyle ilgili yas sürecini atlatamadığımı düşünen Nihat işin şakasındaydı. Yaşadıklarımı bilen biri olsun istediğim için, Ece’nin mezarı başında bulduğum gözlüğü Nihat’a göstermek istiyordum. Bu kararı verdiğim gün gözlüğü koyduğum yerde bulamadım. Saatlerce nereye koymuş olabileceğimi düşündüm. Bu kadar önemli bir eşyanın yerini unutmam olacak şey değildi. Gözlüğü bulamadığımı öğrenen Nihat bu kez,-Bence sen hayal gördün, dedi. Gözlük mözlük yok. Ece’nin ölümü nedeniyle hala kendinde değilsin, hepsi bu... Yas bazen uzun olur. Kolay değil, Ece’yle birbirinizi çok seviyordunuz. Evlenmeye karşıydınız, ama günün birinde düğün bile yapabileceğinizi, şimdilik gerek duymadığınızı söylemiştiniz. Güzel bir çifttiniz... Ece Hanım da melek gibi kadındı. Allah rahmet eylesin. Kafanı takma artık. Gözlüğü de aramaktan vazgeç.Bu konuşmamızın üzerinden haftalar geçti. İşten eve döndüğüm her gün gözlüğü aramaya devam ettim. Bir akşam telefonumdaki Ece’nin fotoğraflarına baktıktan sonra, daha önce aradığım yerleri bir daha kontrol ettim. Nereye bakıyorsam hatırlar gibi oluyor ama bulamıyordum. Uzun zaman sonra gözlük, okuduğum kitabın üzerinde ortaya çıktı. Oysa evin her yerine bakmıştım. Bu şekilde ortaya çıkması gerçekten tuhaf bir durumdu. Kitap günlerdir aynı yerde gözümün önünde duruyordu. Göz önündeki bir şeyi haftalardır görmemiş olamazdım. Tekrar kaybetmekten korktuğum için aceleyle uzanıp elime aldım. Ne yaşayacağımı bilmediğim için takıp takmamakta tereddüt ediyordum. İlk taktığımda Ece’yle bir çift güvercine dönüştüğümüzü, Ece’nin hasta olduğunu, han gibi bir yerde bir demirin üzerine tünediğimizi, kara bir karga ile kırmızı serçenin yanımıza geldiğini, üzerinde sarayın resmi olan her renkten market poşetlerinin saldırısı altında olduğumuzu görmüştüm. Eğer bu bir rüya ise sevgili okur, ihtiyacım olan rüya bu değildi. Ece’yi iyileşmiş olarak görmek, onunla dünyanın faşizmden uzak bir bölgesinde her şeye yeniden başlamak istiyordum.