Dono Sunardi
W 2015 roku Indonezja - nowoczesne postkolonialne państwo zamieszkiwane przez ponad ćwierć miliarda ludzi praktykujących 6 różnych religii (z czego 87 procent to muzułmanie) i setki różnych grup etnicznych mówiących różnymi językami ojczystymi - obchodziła 70. rocznicę uzyskania niepodległości. W całym kraju ludzie uroczyście upamiętniali niepodległość, choć większość z nich nie urodziła się jeszcze, gdy ojcowie założyciele ogłosili niepodległość w 1945 roku. Dla wielu Indonezyjczyków Indonezja jest tak realna i fizyczna jak flaga narodowa, narodowa drużyna piłkarska, prezydent itp. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że działa ona na bardziej symbolicznym poziomie. Sugeruje to, jak ważny jest język indonezyjski jako sposób samoidentyfikacji. Jednym z problemów w postrzeganiu Indonezji jako zamkniętej samoidentyfikacji jest to, że opiera się ona na założeniu, że Indonezja jest czymś stałym. W tej esencjalistycznej perspektywie Indonezja jest postrzegana jako podmiot, który istnieje od najdłuższego możliwego okresu czasu, a tym samym zasługuje na punkt stabilności. Niniejsza książka podważa tę esencjalistyczną perspektywę. Problematyzuje ona nacjonalizm Indonezji i argumentuje za pomocą Kwartetu Buru Pramoedya A. A. Toera, że jest on organicznym wynalazkiem.
